Choć każdy go zna i spogląda nań codziennie, przemierzając Stare Miasto, to nie znajdzie go na liście ikon Poznania. A przecież orzeł na wierzchołku ratuszowej wieży to ważny symbol tego miasta. Panuje ponad nim, ulokowany wysoko, w samym jego sercu. Pamięta dawną Rzeczpospolitą i trwa na dowód, że tu Polska właśnie. Nie zawsze było to takie oczywiste.

Pamiętam ze swojego rodzinnego domu, że druga połowa lata to był czas niezwykle pracowity. Wtedy to moja babcia ruszała do boju. Na angielce, bo ja kojarzę jeszcze takie urządzenie, lądowały gary i garnce. Siatami znosiło się do domu z Rynku Jeżyckiego, a w piątki z bamberskiego targu na Kościelnej owoce i warzywa.

Żar płynie z nieba i ustąpić nie zamierza. Powoli zmieniamy się w republikę bananową, nie tylko od strony rządów, ale i klimatu. Trzeba by się zastanowić, czym w taki skwar najlepiej się odżywiać.

„Domy wieczności" to nazwa wystawy o galicyjskich cmentarzach żydowskich, trwającej właśnie w Domu Spotkań/Portierni, przy ulicy Żydowskiej 15a w Poznaniu. Jest to tłumaczenie hebrajskiego określenia cmentarza „beit olam” – dom wieczności. Miejsce w którym ludzkie szczątki oczekują na przyjście Mesjasza. Święte i nieczyste zarazem.

„Wsi spokojna, wsi wesoła!/ Który głos twej chwale zdoła?/ Kto Twe wczasy, kto pożytki/ Może wspomnieć zaraz wszytki?”

Do rozpowszechnienia się tej rośliny na wszystkich kontynentach przyczynił się niejaki Krzysztof Kolumb. Przywiózł parę nasionek do Europy i tak to się to zaczęło.