63. Kaliskie Spotkania Teatralne, to już historia. 13 maja zakończyło się to święto Melpomeny, choć jeszcze długo po ostatnim akcie, w finałowym dniu konkursu, kulisy nie milkły. Przez dziewięć dni spektakle poruszały publikę i budowały subiektywne werdykty u każdego z oglądających.

Teatr w Kaliszu według plotki jest najczęstszym kadrem na widokówkach wysyłanych z Kalisza. Urody istotnie nie można odmówić kaliskiej scenie, przeglądającej się w wodach Prosny. Ale nie można też pominąć wartości tego miejsca, mierzonej jakością sztuk, jakie wystawia.

Pewnego razu wydawało mu się, że jakiś głos mówił do niego, a pomiędzy nimi odezwał się trzeci głos: opowiadają sobie coś nawzajem. Przez większość czasu miał wrażenie, że to dwie osoby kłóciły się ze sobą, jedna ostrzegała go, a druga próbowała sprowadzić na manowce. Wyobrażał sobie czasem, że to głos sumienia, ale on nie mógłby przecież mówić głośno. Kilkakrotnie użył tego wyrażenia swoich opowieściach: to krzyczało na niego.

„Czerwone nosy” to jedyny znany w Polsce dramat brytyjskiego autora Petera Barnesa, który wyspecjalizował się w pisaniu komedii ubranych w historyczny kostium. Akcje swoich sztuk umieszczał w czasach Leonarda da Vinci, czy siedemnastowiecznej Hiszpanii.

Od kilku lat obserwuję studentów, w jaki sposób się wysławiają, w jaki sposób opowiadają o swoich przeżycia, jak dyskutują… I dochodzę do wniosku, że mają duży problem z utrzymaniem narracji.

Piotr Pacześniak opowiada o tym, dlaczego na deski poznańskiego Teatru Polskiego postanowił przenieść powieść „Taśmy rodzinne” Maćka Marcisza. „W spektaklu silnie obecny jest wątek braku umiejętności komunikowania bólu w relacji z rodzicami ze strachu przed niezrozumieniem” – mówi reżyser.