Profundum

wideo: Rafał Cielek

Opublikowano:
23 sierpnia 2022

Zapraszamy do ABC Gallery na Profundum - wystawę prac Darii Mielcarzewicz - zamkniętą w cyklu fotografii opowieść o wodzie i melancholii.

Jezioro jest najpiękniejszym i najbardziej wyrazistym elementem krajobrazu. To oko ziemi, w które zaglądając, mierzymy głębię własnej natury. H. D. Thoreau, Walden, czyli życie w lesie, tłum. H. Cieplińska

Jesteśmy gatunkiem żyjącym na powierzchni, przyzwyczajonym do horyzontalnej orientacji przestrzeni. Znamy pojęcie głębi obrazu, próbujemy zaglądać w głąb siebie i innych (przeciwstawiamy temu romantyczne „płycizny ducha”), ale zasadniczo głębia — kojarzona z tonią wodną — to określenie wertykalne.

Profundum – Głębia to droga w dół, do środka. Kojarzy się z poznaniem, wartością, dociekliwością, ale też z podświadomym, metafizycznym, nienazwanym, ukrytym. Z niepokojem i ryzykiem.

Daria Mielcarzewicz, autorka mapy wielkopolskich jezior, tym razem przygląda się trzem poznańskim akwenom, a jej peregrynacje dotyczą głębi wodnej toni. Według niej, wody jezior Kierskiego, Strzeszyńskiego i Rusałki prowadzą swoje melancholijne rozmowy gdzieś głęboko pod ziemią, podobnie jak drzewa.

Melancholia Rusałki dotyczy straty i tęsknoty, melancholia Jeziora Kierskiego zagląda w martwicę jego dna, natomiast melancholia Strzeszyna to opowieść o jeziorze, które wysycha, będąc już i tak najmniejszym zbiornikiem tych terenów. Artystka oczekuje społecznej i kulturowej zgody na melancholię, gdyż według niej jest ona czymś zdrowym i niezbędnym, czymś znacznie więcej niż smutek. To „czarne tło”, niezwykle potrzebne w świecie nadmiaru i presji bycia szczęśliwym.

Opowieść o wodzie i melancholii zamknięta w cyklu fotografii, zobaczymy na wystawie w ABC Gallery.

Jest to zapis wielomiesięcznych wędrówek brzegiem jeziora: obraz pamięci, duchologicznych miejsc, historie ludzi i ich relacji z wodą. To rozmowy z wędkarzami, aktywistkami, płetwonurkami, naukowczyniami, żeglarzami i wieloma napotkanymi osobami. To talizmany i totemy w postaci kamieni, korzeni, roślin i innych wyłowionych z wody przedmiotów.

Kierunek poszukiwań Mielcarzewicz zmienił się z patrzenia horyzontalnego na wertykalny. Przestała na chwilę podróżować po swojej jeziornej mapie. Stoi przy brzegu, słucha co do niej mówi woda, podąża za jej głębią.