Szurający kapciami stary pan mamrocze coś niewyraźnie do siebie, a my nie wiemy za dobrze, co. Trwa to przy tym na tyle długo, że zaczynam wiercić się na fotelu. Ach, kiedy on wreszcie przestanie, a spektakl się zacznie na dobre? Wódz Bromden (Janusz Grenda) jest obojętny na zniecierpliwiony świat zewnętrzny i powoli, niczym cień wędruje po mglistej, nieczytelnej przestrzeni szpitala psychiatrycznego, którą od widowni oddziela ściana z transparentnego pleksi.

Zygmunt Krauze ma w swoim dorobku dziesięć oper, z których cztery powstały do sztuk teatralnych wybitnych polskich dramaturgów: Witolda Gombrowicza – „Iwona, księżniczka Burgunda” i „Ślub”, Tadeusza Różewicza – „Pułapka” oraz Helmuta Kajzara – „Gwiazda”. Oprócz wysokiej literatury te cztery dzieła łączy styl muzyczny, z charakterystyczną frazą postrzępionych motywów.

Minimum środków. Brak scenografii, kilka zaledwie rekwizytów. Postaci wydobywane z mroku, powoływane do życia na oczach widza. Prosta historia o prostej prawdzie – każdy z nas potrzebuje miłości. Kolski Teatr Otwarty, w roku podwójnego jubileuszu 105. rocznicy urodzin i 35. rocznicy śmierci Stanisławy Fleszarowej-Muskat, pisarki z kolskim rodowodem, przeniósł na sceniczne deski jedno z jej opowiadań – „Trzech miłych Agaty”. 

Ze scen poznańskich Teatr Nowy im. Izabelli Cywińskiej wyróżnia się tym, że jest przestrzenią otwartą na szeroką i zróżnicowaną publiczność. Wbrew różnym zawirowaniom społeczno-politycznym i modom kulturalnym, pozostaje on nadal instytucją nastawioną na usatysfakcjonowanie widza.

Grudzień w naturalny sposób skłania do podsumowań kończącego się roku. A ja nie chcę. Nie lubię.

„Często nie jesteśmy w stanie przekazać naszego doświadczenia emocjonalnego inaczej niż za pośrednictwem muzyki. Ona ma taką moc i to jest możliwe w operze” – mówi Krzysztof Cicheński, reżyser  „Ślubu” według tekstu Witolda Gombrowicza. 22 listopada Teatr Wielki zaprasza na premierę spektaklu z okazji 120. rocznicy urodzin i 55. rocznicy śmierci pisarza.