Ona. Dziewczyna. Pseudonim: „Porno”, choć wcale nie chodzi tu o karierę we wspomnianej branży, raczej o typowe – także dla osób z nią związanych – wykluczenie ze społeczeństwa.

Kultura stanęła lub przeniosła się do Internetu. Jeżeli już ten transfer nastąpił, to – nie oszukujmy się – nie jest to dostęp w pełnym rozumieniu tego słowa; bo jak porównać doświadczenia oglądania spektaklu w sieci z tym na widowni? Jak poruszać się po wirtualnej galerii, która jest jedynie zbiorem JPG-ów, a nie wydrukowanych/namalowanych i powieszonych na ścianie grafik czy obrazów? I wreszcie, jak nie umniejszać znaczeniu koncertów, których słuchamy na Spotify?

Czytanie sceniczne „Kordiana i chama” w reżyserii Joanny Bednarczyk – teatralna miniatura z niemal nieistniejącą scenografią – stanowi sugestywną adaptację powieści Leona Kruczkowskiego. Twórcy wydobywają z niej takie fragmenty, które pozwalają na efektowne nawiązania do aktualnej sytuacji politycznej w Polsce, nadając metaforze podziału społeczeństwa na „chamów” i „Kordianów” nowe znaczenie.

Autorskie filmy Iwony Pasińskiej to nowoczesne formy hybrydowe, w których mamy do czynienia z integracją różnych sztuk. Uhonorowane międzynarodowymi nagrodami, są ważną wizytówką artystki i prowadzonego przez nią Polskiego Teatru Tańca.

Polski Teatr Tańca od momentu założenia był teatrem objazdowym, tak został powołany, tak jest do dziś i będzie. Nie zmieni tego nowa siedziba, którą będziemy mieć już w grudniu. Podróż to jest niezwykłość, której nie da się z poziomu bycia w jednym mieście doświadczyć. Gramy na różnych scenach, nie tylko w teatrach, ale też w centrach kultury, domach kultury, przestrzeniach muzeum, w miejscach mających swoją historię, związanych z tradycją regionu, danej wspólnoty - mówi Iwona Pasińska, dyrektor Polskiego Teatru Tańca.

Brzmi to intrygująco – Polski Teatr Tańca to nie tylko teatr. Co więcej zatem, co jeszcze? Przywykliśmy myśleć o teatrze jako o przestrzeni tworzenia i rozwijania pomysłów poprzez pracę reżyserów, choreografów i tancerzy, ale też przez interdyscyplinarne spotkania z innymi sztukami – muzycznymi czy wizualnymi. Polski Teatr Tańca wychodzi jednak poza te przyjęte w tradycji teatru ramy, ku sztuce książki, słowa, filmu i fotografii. A także ku czynnemu zaangażowaniu widzów w twórczą praktykę.