Zapraw to czas, czyli ogórasy!
Opublikowano:
12 sierpnia 2018
Od:
Do:
Początek:
Koniec:
Pamiętam ze swojego rodzinnego domu, że druga połowa lata to był czas niezwykle pracowity. Wtedy to moja babcia ruszała do boju. Na angielce, bo ja kojarzę jeszcze takie urządzenie, lądowały gary i garnce. Siatami znosiło się do domu z Rynku Jeżyckiego, a w piątki z bamberskiego targu na Kościelnej owoce i warzywa.
Pamiętam ze swojego rodzinnego domu, że druga połowa lata to był czas niezwykle pracowity. Wtedy to moja babcia ruszała do boju. Na angielce, bo ja kojarzę jeszcze takie urządzenie, lądowały gary i garnce. Siatami znosiło się do domu z Rynku Jeżyckiego, a w piątki z bamberskiego targu na Kościelnej owoce i warzywa. Wtedy nikt nie liczył na to, że pójdzie do supermarketu i kupi przemysłowe badziewie w szkle. Napakowane nie wiadomo czym i nie wiadomo czym zakonserwowane, żeby wytrzymało wybuch bomby atomowej. W spiżarni stały ładnie poukładane, dobrze wymyte słoje Wecka ze sprężynami i gumami natartymi olejem, by się nie rozpadały. Twisty weszły do użycia znacznie później. Na pierwszy ogień szły owoce, kompoty czereśniowe i wiśniowe, do tego truskawki, potem świętojanki (dla tych, co nie wiedzą to, po naszemu, porzeczki), a po owocach ulubione przez wszystkich Poznańczyków ogórki.
Tu co dom, to przepis. Jedno jednak mniej więcej było niezmienne. Na litr wody łyżka soli. Wtedy nikt nie przejmował się tarczycą, więc produkt był bez jodu i ogórasy nie gorzkniały i „nie kapciały” w słoikach. Nawozy azotowe też nie były w takim użytku jak dzisiaj. Warzywka rosły sobie spokojnie na oborniku, co najwyżej, ale z umiarem, podlewane kurzętnikiem. Toteż purchawy, czyli ogórki puste w środku zdarzały się zimą bardzo rzadko. Jedne gospodynie, ukrywając ten fakt przed sąsiadkami, wrzucały dębowe liście, twierdząc, ze produkt zyska na jędrności, inne w tym celu dodawały liście czarnej porzeczki. Babcia segregowała słoje w zależności od terminu przeznaczenia ich do spożycia. Te najwcześniejsze miały dużo zielonego. Był tam właśnie liść smorodziny, obok liść chrzanu, zielony koper i jędrny ząbek czosnku. Na dnie leżały ziarenka gorczycy. Te przeznaczone na zimowe obiady miały już koper suchy, razem z badylem, korzeń chrzanu i, co najwyżej, jeden lub dwa listki czarnej porzeczki na słój. Część lądowała w kamionkowym naczyniu, przygnieciona talerzykiem, z kamieniem na wierzchu. Te były przeznaczone do konsumpcji zaledwie po dwóch, trzech dniach, zalane ciepłą wodą z solą. Tutaj trzeba było również pamiętać o odcięciu końcówki łączącej ogórek z łodygą. W niej bowiem gromadziła się goryczka. Takie ogórki, to były właśnie małosolne, które ojciec wydawał, gdy przychodzili goście, pod kieliszek oszronionej Żytniej z kłoskiem dla lepszego trawienia. Natomiast przetwory przeznaczone na zimę lądowały w dużym ocynkowanym garncu, przeznaczonym do gotowania bielizny, by się spasteryzować. Przerwy między słojami były dobrze zabezpieczone albo szmatami, albo starymi gazetami, tak samo dna słojów. Chodziło o to, żeby uniknąć strat w trakcie pasteryzacji. Tyle jednak wspomnień, teraz czas przystąpić do przepisu dla leniwych.
Wiem, Szanowny Czytelniku, że czytając moją gawędę, będziesz burczał pod nosem, że to inne czasy, że kto to ma dziś czas na takie fanaberie. No i dobrze, dam Ci coś od czego się nie wymigasz. Jedyną trudnością będzie zdobycie produktu odpowiedniej jakości, czyli ogórka gruntowego nieprzenawożonego, najlepiej eko. Weź dobry foliowy worek, włóż do niego około kilograma umytych i osuszonych ogórków. Dołóż kopru, pokrojony słupek chrzanu, liść laurowy, ziarnek gorczycy trochę, liść czarnej porzeczki i oczywiście czosnku do smaku. Wsyp łyżkę soli i dobrze potrząśnij, żeby sól obtoczyła ogórki. Całość, wypychając powietrze, szczelnie zawiąż i włóż do lodówki na 4 do 6 godzin, potem wyjmij i zostaw w temperaturze pokojowej. Poczekaj 20 godzin i rozwiąż worki. Gwarantuję Ci, zjesz wszystko, nie chcąc się dzielić z nikim, takie to smaczne, a przede wszystkim bardzo mało pracochłonne.
