Historie regionalne, lokalne kiedyś bywały spychane na margines przez „wielką historię”. Dzieje państwa, narodów, królów rozpychały się na scenie historycznej pamięci. Pielęgnowanie pamięci drobnej, lokalnej odbywało się obok tej historii pisanej wielką literą. Na całe szczęście wiele się zmieniło; mikrohistorie, historie drobne i lokalne odzyskują należne im miejsce. Będąc ważne dla lokalnych wspólnot i tożsamości, wywalczyły sobie także przynależne im miejsce wśród innych narracji historycznych, na co zwracała uwagę już wiele lat temu poznańska badaczka Ewa Domańska w swej książce „Mikrohistorie. Spotkania w międzyświatach”.

Czy Marcin Kasprzak przenosił Różę Luksemburg na plecach przez pruską granicę? Co robiła w Poznaniu podczas wielokrotnych pobytów w naszym mieście? Te i wiele jeszcze pytań oraz odpowiedzi na nie można było usłyszeć podczas było usłyszeć na spotkaniu w CK Zamek z Weroniką Kostyrko, autorką książki biograficznej: „Róża Luksemburg. Domem moim jest cały świat”. Samo spotkanie było częścią znanej serii „Zamek czyta”.

Nie milkną dyskusje o tym, po co slamerki wydają swoje wiersze drukiem – jakby scena poetycka i strona książki należały do odrębnych światów. Agata Afeltowicz, laureatka ubiegłorocznych mistrzostw slamowych, swoją debiutancką Lyriką udowadnia, że poezja żywa znajdzie dla siebie przestrzeń także w formie książkowej.

„Samoszacunek” to kolejna po „Najbardziej niebieskim oku” książka Toni Morrison wydana przez Wydawnictwo Poznańskie w tłumaczeniu Kai Gucio.

Moja własna biblioteka nieustannie się powiększa, mimo czytnika, z którym się nie rozstaję – po prostu lubię czasami książkę przekartkować, poczuć jej ciężar fizyczny, dlatego też niektóre tytuły mam podwójne: w wersji e-booka i papierowej. W efekcie na półkach jest coraz mniej pięknie, a obowiązującą zasadą stało się, by to, co już nie za bardzo potrzebne upychać w tylnym rzędzie, a z przodu stawiać nowe.

Zaskakująco wiele osób się zdziwiło, że ktoś za swą pracę żąda zapłaty. Adekwatnej do jakości tego, co zrobił. Pewnie gdyby to dotyczyło – nie wiem – glazurnika, kogoś z warsztatu naprawczego lub pracownika korporacji – nikt by nie dyskutował o tym, byłoby oczywiste, że skoro wykonał zadanie lepiej, niż ktokolwiek się spodziewał, powinien dostać nie tylko umówione wynagrodzenie, ale nawet premię. Jednak tym razem chodzi o pisarza, gorzej – o pisarkę, więc kategorie oceny są inne.