Zainteresowanie dawną słowiańszczyzną, w tym religią naszych przodków, datuje się od dawna. Dzisiaj przybrało formę rodzimowierstwa i turbosłowiaństwa. Są one wyrazem pewnych postaw i tęsknot dających się opisać, ale w niewielkim stopniu (szczególnie w drugim przypadku) mających ugruntowanie w wiedzy.

Świat młodego Mungo, bohatera nowej powieści Douglasa Stuarta, jest większy niż klaustrofobiczny świat Shuggiego Baina. To świat nastolatka, a nie dziecka. Wraz ze zmianą wielkości, choć obie powieści wydają się skonstruowane z podobnych elementów, redefinicji ulegają tak kluczowe pojęcia jak miłość, rodzina, przemoc.

Mam nadzieję, że Tytus Działyński nie obraziłby się za taki tytuł, a pracownicy Biblioteki Kórnickiej wykażą się wyrozumiałością i poczuciem humoru. Niemniej jednak z góry przepraszam, bo choć pończocha wyciągnięta z trumny znajduje się rzeczywiście w zbiorach muzealnych Biblioteki Kórnickiej, to mimo znamienitości jej właściciela nie jest oczywiście najcenniejszym z eksponatów.

Martyna F. Zachorska, czyli Pani od Feminatywów, opowiada o swojej książce „Żeńska końcówka języka”. Mówi m.in. o tym, jak polszczyzna radzi sobie z opisywaniem seksualności oraz dlaczego feminatywy budzą tyle kontrowersji.

Swoją działalność dziennikarską zaczynałam przed transformacją ustrojową. Co prawda było już mniej walki o socjalistyczne wartości, za nami stan wojenny, ale jeszcze cenzura miała się dobrze, Główny Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk na Mysiej w Warszawie nawet nie podejrzewał, że za chwilę spakuje kartony.

Pierwszą publiczną bibliotekę na ziemiach zaboru pruskiego ufundował hrabia Edward Raczyński. Mimo burzliwych losów placówka funkcjonuje nieprzerwanie w tym samym miejscu już prawie dwa stulecia.