Sądząc po tytule debiutu poetyckiego 21-letniej Oliwii Stępień „Nie chciałam coli”, czytelnicy mogliby się spodziewać pokoleniowego rozrachunku z zastanym porządkiem; być może z krajem po transformacji i sposobem, w jaki została przeprowadzona. Ale czy rzeczywiście tak powinniśmy te wiersze czytać?

Mity, lęk, stereotypy zatrzaskują te nieliczne drzwi, które można uchylić. Dojmujące zamknięcie, zatrzaśnięcie w chorobie. To doświadczenie wielu, zbyt wielu osób doświadczających chorób „psychicznych. Choroba psychiczna to wciąż jeszcze tabu i naznaczających chorych piętno, z którego wydobycie współtowarzyszy walce z samą chorobą i jej objawami. Do tego dochodzi proza życia – ekonomia, przetrwanie w rynkowej rzeczywistości to kolejna walka. Życie i choroba stają się współtowarzyszkami.

Tytuł tomiku Izabeli Fietkiewicz-Paszek Koniec srebrnej nitki kojarzy się z końcem w ogóle, a w szczególności z końcem życia ludzkiego, ale życia przeżytego, dokonanego, naznaczonego długą srebrną starością, życia, które wijąc się czy kręcąc jak włos meandrami zdarzeń czy potem tylko losu wypełnionego stagnacją i trwaniem, doprowadza człowieka do granicy.

Tym razem zachwycająca mnie opowieść o tym, jak biblioteka może przeobrazić przestrzeń wokół siebie. I jak wiele może się zmienić. Tak niewielkim kosztem. Dopiero się tego uczymy, więc warto o tym mówić.

„Historia poety nie będzie miała dobrego zakończenia, winowajcy nie żyją, a manipulatorzy i poprawnościowcy literaccy głowy popiołem nie posypią” – Witold Banach odkrywa nieznane szczegóły z życia Wojciecha Bąka.

Wystarczy krótki fragment, czasem zdanie, czasem rytm frazy, by bez pudła odgadnąć, czyje słowa czytamy. Tak wyraźną sygnaturę potrafi zostawić niewielu: Zyta Rudzka na pewno do tych stylistek należy. Czy to zawsze komplement?