Z Piotrem Kruszczyńskim, dyrektorem Teatru Nowego im. Izabelli Cywińskiej w Poznaniu rozmawia Anna Kochnowicz-Kann.

„Kot mi umarł”, „pies mi umarł” – używając właśnie takich fraz moi znajomi komunikują o ostatecznym rozstaniu ze zwierzęciem, z którym dzielili wspólną przestrzeń i życie. Nie są poprawne językowo, ale to nie ma znaczenia tak naprawdę. Chodzi o emocje, o relacje, jakie da się wyczytać z tych słów, o to, że trzeba jakoś nadążać za życiem, opowiadać precyzyjnie o tym, co nas spotyka. Kilkanaście dni temu mi też umarł kot. I nie umiałabym tego powiedzieć inaczej. Czternaście lat bycia razem coś znaczy. Jest bliskość. Myślę, że czasami jesteśmy bardziej związani ze zwierzętami niż z ludźmi. I bardziej po nich płaczemy.

Polski Teatr Tańca zakończył poprzedni rok premierą spektaklu „Toaca” zrealizowanego w ramach Sezonu Kulturalnego Rumunia – Polska 2024–2025 „Mamy wspólny język”. Współorganizatorami wymiany kulturalnej są Instytut Adama Mickiewicza i Rumuński Instytut Kultury w Warszawie.

Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa im. Olgi Sławskiej-Lipczyńskiej otwarta jest na nowości ze świata. Od początku roku szkolnego 2024/2025 prowadzili w niej warsztaty artyści z Francji, Niemiec, Szwecji i Grecji. Zajęcia z pedagogami gościnnymi to znakomita okazja, aby poznać inne techniki i style tańca, a także dowiedzieć się czegoś nowego o sobie.

Poznań nie jest teatralnym miastem – tak słyszałam na długo, zanim przeprowadziłam się do niego. Brzmiało to jak aksjomat – twierdzenie, którego udowadniać nie trzeba, bo przyjmuje się jego prawdziwość.

Historia, jakich wiele: młoda kobieta staje się „obiektem obserwowanym”. Nie wie, dlaczego i po co, i długo nie ma świadomości, że jest „figurantką”, że jakoś ją nazwano, założono pluskwy w mieszkaniu, a jej życie – nie tylko zawodowe, ale i prywatne – jest szczegółowo opisywane w raportach.