Laureatka nagrody im. Stanisława Barańczaka nie bez powodu nie posługuje się czasem przyszłym w swej najnowszej książce. W „Zimowaniu” Honek jest tylko przeszłość i teraźniejszość. To tak, jakby przeczuwała, że świat przedstawiany w tych czułych miniaturach, w których zamknęła rodzajowe sceny z życia prowincji, jest w fazie schyłkowej. Dlatego należy mu się przyjrzeć teraz. Najlepiej z bliska.

Poetycki debiut Macieja Libicha jest, może przewrotnie, mało poetycki. Ale mowa tu tylko o potocznym rozumieniu poezji z nieśmiertelną trójcą na czele: patosem rytmem i rymem. „Przepływy” to inna triada: szczerość, bezbronność i luźna pogawędka. Bo właśnie z banału składa się nasze życie: i nic w tym zdrożnego.

Bardzo często dla normatywnych osób takie swobodne migrowanie między płciami, nawet w performansie, jest nie do pomyślenia. Dlatego sztywno trzymają się binarnego podziału na to, co jest „męskie”, a co „kobiece”. Tymczasem nie ma idealnej kobiecości i męskości. Wszystko to konstrukt, który ktoś nam narzucił – mówi Kuba Wojtaszczyk, poznański pisarz, autor niedawno wydanej książki „Cudowne przegięcie. Reportaż o polskim dragu”.

Kilka tygodni temu wydawnictwo Officyna opublikowało „Dzienniki” Franza Kafki w przekładzie Łukasza Musiała  poznańskiego naukowca, tłumacza i znawcy twórczości tego jednego z najważniejszych twórców dwudziestowiecznych, który z pewnością swoim znaczeniem przekracza ów skromny horyzont jednego wieku.

Czasem świerzbi, by powiedzieć więcej, domknąć zdanie puentą, rzucić ciętą ripostą. Najnowsza książka poetycka Piotra Florczyka, tłumacza i akademika pracującego w Stanach Zjednoczonych, jest o chwili przed. Bo może nie powiedzieć nic? I jak to napisać?

W wydanej właśnie książce z serii Kolekcji Wrzesińskiej, Maciej Jeziorek skupia się na momencie, w którym porzuciliśmy nagle swoje dotychczasowe życie. Zmuszeni uciekać, opuściliśmy domy, być może zniknęliśmy bez śladu, może już nie żyjemy? Materialne ślady naszej codzienności zaczęły funkcjonować w całkowicie obcym kontekście. Na niespodziewanie opustoszałą kuchnię patrzą oczy kogoś, kto nie zna historii, jakie się tu rozgrywały. Pracę nad książką „Mox, longe, tarde” w październiku 2021 obserwował Michał Sita.