Opera na podwórku
Opublikowano:
24 sierpnia 2015
Od:
Do:
Początek:
Koniec:
Jesteśmy grupą drobnych rewolucjonistów, którzy chcą przedstawić swoją wizję opery: miejskiej, egalitarnej, wychodzącej na spotkanie mieszkańcom Poznania – o festiwalu Opera Know-how opowiada Zuzanna Głowacka
ADAM OLAF GIBOWSKI: Dlaczego festiwal nosi nazwę „know-how”?
ZUZANNA GŁOWACKA: Istnieją dwa powody dla których nasz festiwal nosi taką nazwę. Po pierwsze – ma nawiązywać do angielskiego idiomu know-how, który oznacza konkretny sposób widzenia, czy też rozumienia pewnych zjawisk. Jesteśmy grupą drobnych rewolucjonistów, którzy chcą przedstawić swoją wizję opery: miejskiej, egalitarnej, wychodzącej na spotkanie mieszkańcom Poznania. Pokazujemy, że opera różni się od stereotypowych skojarzeń, nadal potrafi zachwycać, zadziwiać. Drugi powód jest bardziej prozaiczny, nazwa know-how jeszcze do niedawna korespondowała z hasłem promującym miasto Poznań. Chcieliśmy usytuować poznański festiwal na kulturalnej mapie Polski.
Dlaczego postanowiliście zrobić festiwal, którego bohaterką jest opera? To trąci myszką.
Odpowiedź jest prosta. Uznaliśmy że dzieło operowe maogromny potencjał. Mówi się o nim jako o syntezie sztuk. Doskonale wpisuje się więc w dzisiejszy trend interdyscyplinarnych działań artystycznych. Młodzi twórcy, wywodzący się z różnych środowisk znajdą w operze miejsce do artystycznej wypowiedzi.Chcieliśmy odczarować mit anachronizmu narosły wokół tego gatunku muzycznego. Dla nas opera jest niezwykle współczesna i aktualna. Trzeba jednak potrafić spojrzeć na nią przez właściwy pryzmat. Festiwal Opera know-how dostarcza swoim odbiorcom wiele alternatywnych i niestandardowych punktów widzenia.
Co was zmobilizowało do działania?
Studiowałam na międzywydziałowej specjalności – operologii, która skupia studentów filologii polskiej, teatrologii, muzykologii i mediów interaktywnych. Poznałam tam wiele osób „zakręconych” na punkcie opery. Stanowiliśmy zgraną grupę. Aż prosiło się by nasz potencjał naukowo- artystyczny przekuć w jakąś większą ideę. W końcu przyszedł pomysł organizacji festiwalu. Pierwsza edycja, która odbyła się w 2014 roku, była wynikiem nieprawdopodobnego zapału i entuzjazmu. W niespełna pół roku udało nam się stworzyć koncepcję wydarzenia oraz dopiąć wszelkie sprawy organizacyjne. Było to nie lada wyczynem, szczególnie dla debiutantów.
Jak będzie wyglądał tegoroczny festiwal, który rusza już w środę?
W tym roku towarzyszyć nam będzie dwójka patronów: Stanisław Moniuszko i Wojciech Bogusławski. Twórcy związani zteatrem publicznym, który obchodzi w Polsce swój poważny jubileusz, mianowicie 250-lecie. Temat jest kontynuacją naszych idei, zapoczątkowanych w pierwszej edycji. Festiwal ma wychodzić z operowych salonów i wdzierać się w publiczną przestrzeń, w miejskie place, ulice i podwórka. Wszystkie wydarzenia są ogólnodostępne i darmowe. Oferta programowa jest tak rozbudowana, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Teatr publiczny, to ten który zaprasza wszystkich do współuczestniczenia, a polską operę traktuje jako „wspólną”, „naszą”. Wzbudzenie u publiczności takich emocji to ogromne wyzwanie.
Pozostańmy jeszcze przy jubileuszu teatru publicznego. Z tej okazji przygotowujecie premierę teatralną zapomnianej sztuki Wojciecha Bogusławskiego. Czym zaskoczycie publiczność?
Postanowiliśmy zaprezentować publiczności sztukę „Antreprener w kłopotach”, co jest w dużej mierze zasługą dramaturga Daniela Stachuły, który specjalizuje się w twórczości Bogusławskiego. Oryginalne przystosowanie libretta „Antreprenera” spłonęło w czasie Powstania Warszawskiego, dlatego musieliśmy poddać je rekonstrukcji,tworząc własną, współczesną wersję. Opera Cimarosy zostanie wystawiona po polsku, po raz pierwszy od czasów Bogusławskiego. Mogłoby się wydawać, że sztuka powstała tyle lat temu, będzie zaśniedziała i nieaktualna. Otóż nie, podobnie jak satyra „Wenecki teatr modny” Benedetto Mercellego, opera okazuje się bardzo „na czasie”. Pełno w niej humoru, wartkiej scenicznej akcji oraz zapadających w pamięć melodii.
Jesteś reżyserką tego spektaklu, kim są pozostali realizatorzy?
Tak jak wspomniałeś, reżyseruję spektakl, Daniel Stachuła czuwa nad jego dramaturgią. Nasz zespół składa się wyłącznie z młodych artystów, studentów uczelni artystycznych lub świeżo upieczonych absolwentów. Kierownikiem muzycznym jest klawesynista Maksymilian Święch, a w skład orkiestry historycznej wchodzą studenci poznańskiej Akademii Muzycznej. Scenografię przygotowała Katarzyna Tomczyk, projektantką kostiumów jest Karolina Połosak, autorem projekcji – Patryk Bychowski, natomiast reżyserią świateł zajął się Arkadiusz Kuczyński, który pracował z nami już w ubiegłym roku, przy okazji spektaklu „Pieśni o nocy”.
Wszystko już dopięte na ostatni guzik?
Bardzo bym chciała. Festiwal rozpocznie się niebawem, wciąż trwają próby do spektakli i koncertów, dopinamy też ostatnie szczegóły organizacyjne. Brakuje nam jeszcze trochę funduszy, dlatego chciałabym zachęcić czytelników do wsparcia nas drogą internetową (lub na portalu: wspieramkulturę.pl), każda suma jest dla nas ważna. O szczegółach akcji można przeczytać na naszej stronie internetowej i profilu facebookowym. Poza tym zapraszam serdecznie na wszystkie wydarzenia. Do zobaczenia na festiwalu.
ZUZANNA GŁOWACKA – absolwentka wydziału wokalno-aktorskiego Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu oraz studentka dyplomowego roku mediów interaktywnych i widowisk na wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zajmuje się także reżyserią. Na swoim koncie ma spektakle: „Próba” wg dramatu „Próby” Bogusława Schaeffera, widowisko plenerowe „Postkarnawał” wg własnego scenariusza oraz spektakl skompilowany z utworów Karola Szymanowskiego „Pieśń o nocy”. Współtwórczyni i dyrektor festiwalu Opera know-how.
CZYTAJ TAKŻE: Poznań pełen outsiderów. Rozmowa z Katarzyną Kotowską
CZYTAJ TAKŻE: Taniec – energia, która karmi. Rozmowa z Ewą Wycichowską
CZYTAJ TAKŻE: Teatr dla najnajmłodszych. Rozmowa z Sandrą Lewandowską z Teatru Polskiego w Poznaniu
