Znalezione treści:

Ptasia mapa Poznania

Maria Krześlak-Kandziora

Zaczęły śpiewać kosy – siadają na czubkach drzew, budynków, wystających elementach i to kosy mówią mi, że teraz już bez żartów, wiosna za rogiem. Chce się wcześniej wstawać i nasłuchiwać, wychodzić do parku, wyjechać do lasu. Po nijakiej zimie przypominam sobie ptasią mapę Poznania. Ruszam sprawdzać, co się zmieniło, kto się wyprowadził, a kto zahaczył przelotem o miasto. Warto robić to co roku, obserwować dynamikę życia i zmian.

Deszcz w krainie Liliputów

Maria Krześlak-Kandziora

Wiało niepokojąco, ale taki szumiący las jest magnetyczny. Wiatr miał za chwilę dać za wygraną, tak mówiły prognozy. Zamiast ostrych podmuchów i szumu w koronach i uszach przyszedł deszcz. Deszcz zmywa zapach z ludzi, łanie uciekły, ale raczej niespiesznie. „Ciapaliśmy” w błocie śledząc naziemne życie lasu. Tropy borsuka wyszły na ścieżkę i wróciły w miękkie, „ciamkające” runo.

Wychodzić sobie świat

Maria Krześlak-Kandziora

„Mogę iść, ile chcę, mogę w każdej chwili wrócić do domu, zmienić kierunek, wsiąść w pociąg i gdzieś pojechać. Nie mam zarezerwowanych noclegów, śpię tam, gdzie dojdę. Chodzenie to największa wolność. Dlatego chodzę.” – mówi Staszek.

O przyrodzie, rowerach i pięknych ludziach

Maria Krześlak-Kandziora

Tunel jesiennych drzew w drodze z Rusałki na Strzeszynek jest jak BBC. Wystarczy odrzucić na moment zbędne myśli i „robienie” kilometrów, i po prostu pojechać z lekko zadartą głową, wdychając głęboko powietrze.

Ósma pięć do Miałów

Maria Krześlak-Kandziora

Grzyby kojarzą mi się z Tove Jansson, która umieszczała je w cyklu książek o Muminkach, plasują się wśród istot tajemniczych zaraz obok hatifnatów. Grzyby ostatnio zapanowały nad naszą wyobraźnią. Mają rozległe koneksje, grzybnia stała się mityczną siecią oplatającą las, grzyby są w glebie, w wodzie, mają niemal umysł.

W mieście roślin i ludzi

Maria Krześlak-Kandziora

Czy dałoby się stworzyć zielnik poznański? Wędrować miesiącami z głową nisko, z oczami skierowanymi na to, co na co dzień pomijamy albo podkaszamy, trujemy, wyrywamy? Z czym walczymy, a co rośnie właśnie tu, bo ukochało sobie nasze ludzkie sąsiedztwo?

Jest jakaś młodość

Maria Krześlak-Kandziora

Podróżując w lipcu od jeziora do jeziora, mimochodem, ale przecież zawsze czujnie, obserwowałam ptasie życie.

Płetwą w jeziorze, palcem po mapie

Maria Krześlak-Kandziora

Gdy popatrzeć na mapę Wielkopolski, jest tu naprawdę sporo niebieskich plam. Daria od jakiegoś czasu te plamy eksploruje. Zakłada płetwy i przepływa jeziora.

Spotkać się

Maria Krześlak-Kandziora

Z Ewą Lewandowską siadamy z kubkami arabiki. Kawowy bar, ulica Mickiewicza w Poznaniu – jest upał, nagrzane tygodniowym słońcem Jeżyce oddają nam duchotę z nawiązką. Naokoło nie ma drzew, ale zanurzamy usta w kawie, a myśli wysyłamy do lasu.

Śladami profesora

Maria Krześlak-Kandziora

Jana Sokołowskiego czytywali i Wisława Szymborska, i Jerzy Ficowski. Swoimi książkami i broszurami zostawił ślad w całym pokoleniu. To były gawędy o wielkopolskich lasach, o pasikonikach, notatki znad rysunków.

W dolinie trzcin i bażantów

Maria Krześlak-Kandziora

Podobno obserwowanie ptaków koi zmysły. A czy może być coś lepszego od obserwowania ptaków w otoczeniu, w którym czują się one doskonale?

Osowa Góra. Torami nad jeziora

Maria Krześlak-Kandziora

Trudno się dziwić, że wycieczki na Osową Górę były popularne. Na wyciągnięcie ręki poznaniacy mieli (i mają) trasę wiodącą od jeziora do jeziora. Teren jest charakterystycznie pagórkowaty, zmysły się nie nudzą.