Znalezione treści:

Ogrodnicy

Maria Krześlak-Kandziora

Coś mnie tknęło. Byliśmy w sklepie ogrodniczym, kupowaliśmy kwiaty na balkon. To był początek sezonu i na metalowym regale stanęły rzędy sadzonek pomidorów koktajlowych. Nadają się idealnie na miejskie uprawy, ale było w tym coś więcej.

Zawężone pole obserwacji

Maria Krześlak-Kandziora

W lutym przeprowadziliśmy się i wywiesiliśmy karmnik. Pierwsze pojawiły się sikory – bogatki i modre. Ruchliwe, szybkie, wyciągały słonecznik i przytrzymując w pazurkach, sprawnie rozłupywały osłonkę, przycupnąwszy na brzegu doniczki. Wróble przyleciały jakiś czas później, może tydzień, może nawet więcej? Zbierały to, co spadło sikorom i rozsypane w doniczkach ziarna. W końcu zainteresowało je, skąd sikory biorą słonecznik.

Świat podwórek

Maria Krześlak-Kandziora

Może to jest tak, że miasto ma być uporządkowane, bezpieczne, bez tych wszystkich glistników, psianek, wrotyczy, a w weekend można jechać do lasu, jeśli masz deficyt dzikości, zieleni?

Ptasia mapa Poznania

Maria Krześlak-Kandziora

Zaczęły śpiewać kosy – siadają na czubkach drzew, budynków, wystających elementach i to kosy mówią mi, że teraz już bez żartów, wiosna za rogiem. Chce się wcześniej wstawać i nasłuchiwać, wychodzić do parku, wyjechać do lasu. Po nijakiej zimie przypominam sobie ptasią mapę Poznania. Ruszam sprawdzać, co się zmieniło, kto się wyprowadził, a kto zahaczył przelotem o miasto. Warto robić to co roku, obserwować dynamikę życia i zmian.

Deszcz w krainie Liliputów

Maria Krześlak-Kandziora

Wiało niepokojąco, ale taki szumiący las jest magnetyczny. Wiatr miał za chwilę dać za wygraną, tak mówiły prognozy. Zamiast ostrych podmuchów i szumu w koronach i uszach przyszedł deszcz. Deszcz zmywa zapach z ludzi, łanie uciekły, ale raczej niespiesznie. „Ciapaliśmy” w błocie śledząc naziemne życie lasu. Tropy borsuka wyszły na ścieżkę i wróciły w miękkie, „ciamkające” runo.

Wychodzić sobie świat

Maria Krześlak-Kandziora

„Mogę iść, ile chcę, mogę w każdej chwili wrócić do domu, zmienić kierunek, wsiąść w pociąg i gdzieś pojechać. Nie mam zarezerwowanych noclegów, śpię tam, gdzie dojdę. Chodzenie to największa wolność. Dlatego chodzę.” – mówi Staszek.

O przyrodzie, rowerach i pięknych ludziach

Maria Krześlak-Kandziora

Tunel jesiennych drzew w drodze z Rusałki na Strzeszynek jest jak BBC. Wystarczy odrzucić na moment zbędne myśli i „robienie” kilometrów, i po prostu pojechać z lekko zadartą głową, wdychając głęboko powietrze.

Ósma pięć do Miałów

Maria Krześlak-Kandziora

Grzyby kojarzą mi się z Tove Jansson, która umieszczała je w cyklu książek o Muminkach, plasują się wśród istot tajemniczych zaraz obok hatifnatów. Grzyby ostatnio zapanowały nad naszą wyobraźnią. Mają rozległe koneksje, grzybnia stała się mityczną siecią oplatającą las, grzyby są w glebie, w wodzie, mają niemal umysł.

W mieście roślin i ludzi

Maria Krześlak-Kandziora

Czy dałoby się stworzyć zielnik poznański? Wędrować miesiącami z głową nisko, z oczami skierowanymi na to, co na co dzień pomijamy albo podkaszamy, trujemy, wyrywamy? Z czym walczymy, a co rośnie właśnie tu, bo ukochało sobie nasze ludzkie sąsiedztwo?

Jest jakaś młodość

Maria Krześlak-Kandziora

Podróżując w lipcu od jeziora do jeziora, mimochodem, ale przecież zawsze czujnie, obserwowałam ptasie życie.

Płetwą w jeziorze, palcem po mapie

Maria Krześlak-Kandziora

Gdy popatrzeć na mapę Wielkopolski, jest tu naprawdę sporo niebieskich plam. Daria od jakiegoś czasu te plamy eksploruje. Zakłada płetwy i przepływa jeziora.

Spotkać się

Maria Krześlak-Kandziora

Z Ewą Lewandowską siadamy z kubkami arabiki. Kawowy bar, ulica Mickiewicza w Poznaniu – jest upał, nagrzane tygodniowym słońcem Jeżyce oddają nam duchotę z nawiązką. Naokoło nie ma drzew, ale zanurzamy usta w kawie, a myśli wysyłamy do lasu.