Gdy w 2012 roku na gali Young Hollywood Awards Aubrey Plaza – wówczas „Obiecująca. Młoda. Kobieta” lat 28 – odbierała nagrodę „Breakthrough Performance of the Year” za rolę w filmie „Na własne ryzyko”, powiedziała: „Dziękuję Young Hollywood Awards i wszystkim młodym ludziom. Pozostańcie młodzi. Pieprzyć starych ludzi. Starzy ludzie mogą się pierdolić. Ja będę żyć wiecznie”.

Zapowiedź spektaklu interaktywnego może budzić w widzach niepokój. Nie wiadomo, co kryć się będzie pod hasłem „uczestnictwo w przedstawieniu”. Czy aktorzy będą widzów zaczepiać? Każą nam coś robić? Postawią nas w niekomfortowej sytuacji? Będą krzyczeć albo dotykać?

Szymon Kaczmarek ma dobre oko i rękę do tekstów Szekspira. Premiera jego spektaklu „Wszystko dobre, co się dobrze kończy” jest tego kolejnym przykładem.

Operę Janáčka w inscenizacji Davida Pountneya można było oglądać od dawna na kanale YouTube. Uznałem jednak, że poczekam. Chciałem, aby reżyser mnie zaskoczył. W trakcie oglądania z tyłu głowy kołatała mi tylko jednak myśl: „czeski film”.

Ambitne, utalentowane, gotowe na wyzwania pasjonatki, bezgranicznie oddane temu, co robią. Cztery niezwykłe dziewczyny pięć lat temu odważyły się spełnić wspólne marzenie i założyć Koniński Teatr Tańca. Udowodniły, że entuzjazm, zaangażowanie i profesjonalizm zawsze przynoszą efekty. Każdy rok działalności to kolejna premiera nagradzana owacjami na stojąco.

Kiedy jesienią 2013 roku Izabella Cywińska rozpoczęła pracę nad „Wiśniowym sadem” (premiera 14.12.2013), nikt nie przypuszczał, że stanie się on jej duchowym testamentem, podobnie jak to było u Czechowa, bo przecież nikt wtedy nie wiedział, że to właściwie jej ostatnie spotkanie ze sceną (wyreżyserowała jeszcze tylko jedną sztukę – 18.12.2015 odbyła się premiera „…coś jeszcze musiało być” Hanny Krall w Teatrze Żydowskim w Warszawie). I właśnie tym spektaklem 25 marca 2024 roku Poznań oficjalnie ją pożegna jako twórczynię, ale jednocześnie powita jako patronkę teatru, który stworzyła – Teatru Nowego.