Obejrzałam wystawę obrazów namalowanych przez pacjentów z Kobierzyna, cały czas mając wrażenie, że i tak jest z nimi nieźle, skoro postrzegają rzeczywistość w stosunkowo przyjazny sposób.

Jeśli za długo posługujesz się w stosunku do jakiegoś stworzenia językiem czułości i miłości, zwłaszcza gdy jest to język ciała, prędzej czy później zaczynasz je prawdziwie kochać. Nawet jeśli jest to ryba. Bo jak tu nie kochać ryby?

Któregoś zimowego dnia odkryłam rano kołdrę i zorientowałam się, że kultura obrazkowa, w której przyszło mi żyć, nie będzie zadowolona z obrazu kobiecego ciała, jaki pod tą kołdrą znalazłam.

„Skończył mi się hype na Minecrafta” – pożalił się ostatnio mój jedenastoletni syn i była to prawdopodobnie najsmutniejsza deklaracja tego roku.

Moja córka jako dziecko roczne i odrobinę większe miała znakomity pomysł na reagowanie na stresujące sytuacje: zasypiała.

Mam chyba dość nietypowe pojęcie o tym, jak należy realizować funkcję fatyczną w powszedniej rozmowie. Próbowałam i „Ale leje” albo „Dobra ta kawa” – nie przejdą mi przez gardło.