Wiersze Aleksandry Francuz próbują opowiadać o bliskości między ludźmi, o tym, co ze sobą dzielą, a co ich dzieli. O nieustannym kluczeniu między tym, co w nas podobne, a tym, co nas od siebie separuje i różni.

Warto przypomnieć, bo nie był to fakt przesadnie eksponowany, że rok 2018 został przez Sejm Rzeczpospolitej Polskiej ustanowiony Rokiem Zbigniewa Herberta. Poeta był jego patronem wraz z sześcioma innymi postaciami i wydarzeniami historycznymi – przede wszystkim z odzyskaniem niepodległości i z powstaniem wielkopolskim.

Pierwsze polskie wydanie książki „Uporczywe echo” (Media Rodzina, Poznań 2001) przypomniało, że my, mieszkańcy Konina, nie tylko nie pamiętamy żydowskich mieszkańców, ale co więcej – w dużej mierze nawet nie zachowaliśmy w pamięci zbiorowej tego, że zapomnieliśmy.

Po lekturze książki „Nowe wiersze wybrane” kiełkuje w głowie jedno ważne rozpoznanie. Poezja to najlepsze ćwiczenie ludzkiej wrażliwości i empatii.

„Najpiękniejszy wiersz o sporcie, jaki kiedykolwiek napisano, wyszedł spod pióra Stanisława Barańczaka” – stwierdził na swoim blogu Michał Okoński, żegnając w grudniu 2014 roku autora „Widokówki z tego świata”.

Nic z tego, żadnych sensacji. Wymienione w tytule osoby nie znają się, a nawet zapewne nie słyszały o sobie. Nie jestem pewien, czy umiałyby się polubić.