Szaleńczy, karkołomny pomysł – pokazać w teatrze rzecz, inspirowaną poetyckimi impresjami o nieistniejących miastach i intelektualnym dialogiem o życiu i śmierci. Wyimaginowany świat rodem z Italo Calvino na scenie? To nie mogło się udać. A jednak, na scenie teatru w Kaliszu udało się.

Ten tekst będzie o kliszach, w które wpadamy i którymi się posługujemy. Nawet, jeżeli nie chcemy lub wydaje nam się, że jesteśmy na tyle tolerancyjni, na tyle wyedukowani, że nadbudowa stereotypów nas nie dotyczy. Kto z nas nie myślał o zbójach za kratami?

Czy Tomasz Cymerman, reżyser „Snu srebrnego Salomei”, jest wojownikiem, desperatem, idealistą? Czy zapraszając widzów do wejścia w okrutny sen, wierzy, że zbudzą się z niego oczyszczeni? Na pewno idzie drogą, która daje szansą na żywą obecność polskiej klasyki na scenie, choć potyka się nie raz, a aktorzy wymykają się mu spod kontroli.

Czas opowieści, to czas magiczny. Toczy się wolniej, w odmiennym rytmie. Pozwala nam się zanurzyć w świecie wyobraźni. „Opowiadanie historii jest spotkaniem, przestrzenią do bycia razem. Ludzie mają głód takiej formy spędzania czasu” – mówi Vampek Król z Grupy Baśnie Właśnie, która zorganizowała sobotnią noc baśni w Zamku.