Kilka dni temu dotarło do Polski arktyczne powietrze. W ciągu kilku godzin pogoda zmieniła się raptownie, powiało mrozem. Dokładnie w momencie otwarcia wystawy fotografii „Jej Wysokość Północ” Anity Horowskiej.

Wydzielone boksy jak osobne pokoje wciągają w swoją przestrzeń. Kilkudziesięciu artystów i projektantów prezentuje w nich swoją wizję sztuki. Czasem intrygującej i fascynującej, a kiedy indziej powierzchownej i efektownie modnej. Miejsca zaczarowane lub takie, z których chcemy uciec. Jak z escape roomu.

Na południowym krańcu Wielkopolski, w niedużym Kępnie można właśnie oglądać wystawę rysunków i szkiców malarskich Tadeusza Piotra Potworowskiego, wielkiego przedstawiciela awangardy polskiej sztuki XX wieku. Muzeum z wielką starannością dba o pamięć o swoim wybitnym założycielu i obywatelu tego miasta.

W Bramie Poznania trwa właśnie wystawa poświęcona wybitnemu urbaniście Władysławowi Czarneckiemu i jego żonie architektce – Janinie. Świetny pomysł, nigdy za wiele przypominania o najważniejszych poznaniakach – pomyślałem, wybierając się na wystawę i spotkanie poświęcone Poznaniowi Władysława Czarneckiego.

Wystawy i prezentacje dzieł sztuki kojarzą się z wielkomiejskimi instytucjami kulturalnymi. Polska spogląda na wydarzenia artystyczne w naszym regionie przez pryzmat Poznania. Ale jest to ogląd niepełny i niesprawiedliwy. Na co dzień nie doceniamy wielkiej roli galerii artystycznych w mniejszych ośrodkach.

Sławy Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Licheńskiej nic nie przebije. Niezwykła budowla, niczym gigantyczny statek kosmiczny, wylądowała na podkonińskich piaskach i zmieniła okolicę na zawsze. Każdy powinien odwiedzić to miejsce.