Filmy Barry’ego Jenkinsa opowiadają o zwykłych ludziach, którzy pozostają w cieniu wielkich narracji, są nieuprzywilejowani i muszą poradzić sobie z trudną do zniesienia codziennością. Czy to odkrywają swoją seksualność w społeczności, która przychylna LGBT+ nie jest, jak w „Moonlight”, czy starają się walczyć z niesprawiedliwością systemu więziennictwa, jak w „Gdyby ulica Beale umiała mówić”.

Oto przed państwem film, na który nikt nie czekał, a i tak został nakręcony – „Cruella”, operujący na sentymencie obraz, starający się wycisnąć ostatni grosz z własności intelektualnej (IP) Disneya. Tymczasem, jak większość poprzednich filmów z aktorską obsadą bazujących na animacjach (chociażby „Mulan”, „Dumbo” czy „Aladyn”), wskazuje nie tylko na brak kreatywności, ale też brak umiejętności przełożenia palących społecznych kwestii na język kina.

Sylwester roku 1999. Za kilka godzin Polska i świat wejdą w kolejne milenium. Ekscytacja rośnie. Pojawiają się plotki, że punkt 24:00 wyłączą prąd, samoloty zaczną spadać, a komputery przestaną pracować. W telewizji trwa „Sylwester z Jedynką”, Janusz Józefowicz zachęca do zabawy, obsada serialu „Klan” tańczy wężyka, na innym kanale ówczesny prezydent Aleksander Kwaśniewski składa pełne patosu i frazesów orędzie noworoczne.

W 2017 roku reżyser Jordan Peele, promując swój debiutancki film „Uciekaj!”, powiedział w wywiadzie dla „New York Times”: „Społeczeństwo to najstraszniejszy potwór”.

„Sound of Metal”, fabularny debiut reżysera Dariusa Mardera, zaczyna się od mocnego uderzenia. Pokryty tatuażami Ruben wali w talerze perkusji, a tuż przed nim Lou, jego dziewczyna i współczłonkini heavymetalowego zespołu, gra na gitarze i drze się do mikrofonu.

Z Dawidem Lesiakiem i Dawidem Bartodziejem, twórcami podcastu o filmach „The Movie Trip” – o kinie i trudach mówienia o nim, o niezainteresowaniu nominacjami do Oscarów i pandemicznym oglądaniu rozmawia Jakub Wojtaszczyk.