Pandemia i związana z nią kwarantanna spowodowały wiele zmian. Okres przymusowego zatrzymania, zamknięcia ukazał wartość rzeczy, które traktowaliśmy jako oczywiste. Teraz, kiedy ich zabrakło – ujawniły się bardziej. Spacery po lesie, posiadanie balkonu czy ogrodu, działki podzieliły nas na nowe grupy mniej i bardziej uprzywilejowanych. To też czas, kiedy – zmuszeni – dostrzegać zaczęliśmy to co pobliskie, przyglądać się temu uważniej.

Świat staje się coraz bardziej różnorodny. Nie tylko w przestrzeni globu, zamieszkiwanego przez wiele kulturowo zróżnicowanych społeczeństw, ale porozdzielanego wyraźnymi (do niedawna) granicami. Widać to w każdym niemalże miejscu na Ziemi, które zaludniają osoby wywodzące się z różnych miejsc i będące uczestnikami odmiennych kultur.

Poezja Małgorzaty Lebdy ma już swoje osobne miejsce we współczesnej literaturze. Słusznie nagrodzona Poznańską Nagrodą Literacką, Silesiusem, Orfeuszem, w końcu: Nagrodą Literacką Gdynia, wraca raz jeszcze, w najpiękniejszym tryptyku na trudne czasy.

Niektóre zbiegi okoliczności można nazwać szczęśliwymi. W innych wypadkach - choć ciśnie się na usta - jakoś niefortunnie jest to wypowiedzieć na głos. Tak jest w przypadku korelacji pomiędzy wydaniem przez Wydawnictwo Poznańskie książki "Co nas (nie) zabije. Największe plagi w historii ludzkości" autorstwa Jennifer Wright a epidemią koronowirusa w Polsce. Książka otwiera nową serię popularnonaukową zatytułowaną "Zrozum"!

Piotr Bojarski w książce „Fiedler. Głód świata” kreśli świetlaną konserwatywną, męską utopię, z rzadka zmąconą obecnością świata spoza. Fiedler to bohater swojego czasu. Jako Europejczyk czerpie obficie z możliwości, które daje mu system kolonialny; żyjąc w świecie patriarchalnym, będąc obdarzony męskim przywilejem – korzysta z niego.

„Biograf (…) powinien nakreślić mapę, po której jego bohater się poruszał na szlaku swojego żywota, a nie tylko dreptać po jego śladach, nie zbaczając ani na krok” – napisał mój Szanowny Krytyk, który był łaskaw pochylić się nad biografią Arkadego Fiedlera mojego skromnego autorstwa. I nie zobaczył w niej nic pozytywnego. Cóż, prawo krytyka. Gdyby jednak uważnie wczytał się w tę książkę (...), musiałby mocno stępić swój osąd.